اسم تو

اسم تو رمان نوشته ماکوتو شینکای، کارگردان انیمه و نویسنده‌ی ژاپنی است. از او به عنوان میازاکی جدید نام برده شده است. این کتاب با عنوان اصلی Your name در سال ۲۰۱۷ منتشر شد و انیمه‌ی آن در سال ۲۰۱۶ ساخته شد. شینکای علاوه بر «نام تو» انیمه‌های معروف دیگری چون باغ کلمات، فرزند آب و هوا، گردهمایی گربه‌ها و صدای ستاره‌ای در دوردست را کارگردانی کرده است. انیمه اسم تو، پرفروش‌ترین انیمه تاریخ سینما و چهارمین فیلم پرفروش سینما ژاپن شده است.

نشر پیدایش این کتاب را با ترجمه‌ی پرستو پورگیلانی از مجموعه رمان راحت‌خوان منتشر کرده است. اگر آنیمه (انیمیشن ژاپنی) و مانگا (کمیک ژاپنی) را دو رأس یک مثلث فرض کنیم، رأس سوم آن رمان راحت‌خوان (light novel) است، این رمان‌ها می‌تواند هر ژانر و مضمونی داشته باشد و ممکن است مناسب کودک یا بزرگسال باشد. ولی به هر حال به نوعی باید به فلسفه و اخلاقیات بپردازد، بی‌آنکه از سادگی و روانی متن بکاهد و درگیر صنایع ادبی و تمثیل و تشبیهات پیچیده شود. رمان راحت‌خوان به هر حال باید مطالعه‌اش برای خواننده راحت باشد.

اسم تو انیمه‌ای رمانتیک و فانتزی است. داستان دو دانش‌آموز به نام‌های میتسوها میامیزو و تاکی تاچیبانا که در زمان و مکان‌ مختلفی زندگی می‌کنند ولی زمانی که یک ستاره دنباله‌دار به زمین نزدیک می‌شود، زندگی میتسوها و تاکی را نیز به هم مرتبط می‌کند. یک روز میتسوها از خواب که بیدار می‌شود متوجه می‌شود در بدن شخص دیگری است. در خواب بدن میتسوها و تاکی با یکدیگر عوض می‌شود و این اتفاق چندین بار رخ می‌دهد…

از متن پشت جلد کتاب:

«عشق همیشه آن‌طور که انتظار داریم به سراغ‌مان نمی‌آید. میتسوها دختری است که در دهکده‌ای در دل کوهستان زندگی می‌کند. او از زندگی معمولی‌اش خسته شده؛ روزها همه مثل هم هستند و میتسوها رویاهای بزرگی در سر دارد. روزی بالاخره این شهر کوچک را ترک می‌کند و به پایتخت ژاپن یعنی توکیو می‌رود.

ولی یک شب رویایی می‌بیند که سرنوشت خودش و تمامی کسانی را که می‌شناسد و دوست‌شان دارد، برای همیشه تغییر می‌دهد. این رویا چرخ‌دنده‌های سرنوشت را به حرکت درمی‌آورد و  عشقی را به میتسوها پیشکش می‌کند که هرگز پیش‌بینی‌اش نمی‌کرد.»

گزیده‌ای از کتاب اسم تو:

مدادم را به طور خستگی‌ناپذیری تکان می‌دهم.

ذرات کربن با الیاف کاغذ مخلوط می‌شود. خطوط روی هم انباشته می‌شوند و دفتر طراحی‌ای که روزی سفید بوده، سیاه و سیاه‌تر می‌شود. با وجود این هنوز نتوانتسه‌ام تمام مناظری را که در ذهن دارم ثبت کنم.

هر روز صبح در میان عجله‌ی مسافران با قطار به سمت مدرسه می‌روم. سر کلاس‌های خسته‌کننده می‌نشینم. با تسوکاسا و تاکاگی ناهار می‌خورم. در شهر قدم می‌زنم و به آسمان نگاه می‌کنم. جایی در امتداد دیدم رنگ آبی‌اش کمی پررنگ‌تر است. درختان کنار خیابان‌ها کم‌کم تغییر رنگ می‌دهند.