یحیای زاینده رود

از پشت کتاب:
«دختری جوان بالای سرسره‌ی باغی که پارک شده، ایستاده است؛ خندان، با موهایی دم­اسبی، با پیرهنی قرمز با چینی روی سینه و با چینی روی زانوها. دختر می‌نشیند و پیش از نشستن، پشت ِدامنِ پیرهن را به‌زیر پاها می‌سراند. میانِ جلوِ دامن را بین پاها سفت می‌کند. بعد دو دست را پشت ِکمر می‌گذارد، گویی دست‌ها را بسته باشند؛ حتماً یعنی‌که بزرگ شده است و نمی‌ترسد و نیازی به گرفتنِ دو سوی سرسره ندارد. بعد خنده‌ای و لحظه‌ی سریدن، جیغی، که هر چه به­زیر و به­زیرتر می‌آید، بلند و بلندتر می‌شود. سر می‌خورد و صدایش میان پارک می­پیچد، میان درخت‌ها»